معنی حسن بطاینی - جستجوی لغت در جدول جو

حسن بطاینی

لغت نامه دهخدا

(حَ سَ نِ)

ابن محمد بن محمد بن حسن بن عمر بن عبدالرحمان صفوری دمشقی، مکنی به ابوضیاء شافعی (963- 1024 هجری قمری). او راست: البحرالفائض و ده کتاب دیگر که درهدیهالعارفین (ج 1 ص 291) و کشف الظنون یاد شده است

لغت نامه دهخدا

حسن بحرینی

(حَ سَ نِ بَ رَ)

شیخ محمد حسن بحرینی، او راست: رسالۀ مفقودالخبر که شیخ عبدالنبی قزوینی بر آن حاشیه دارد. (ذریعه ج 6 ص 89)

لغت نامه دهخدا

حسن قاینی

(حَ سَ نِ یِ)

ابن محمد. او راست: ’الابداع’ و ’الابصاری’ و در پایان سدۀ سیزدهم هجری میزیست. (ذریعه ج 1 ص 63 و 65)
ابن علی شاگرد ملا علی بروجردی. او راست: ’اصول الدین’. (ذریعه ج 2 ص 187 و ج 3 ص 366)

لغت نامه دهخدا

حسن حاینی

(حَ سَ نِ یِ)

ابن علی بن حسن عاملی. شاعر است و مجموعۀ قصاید دارد که در آن امیر فخرالدین بن معن را ستوده و در سال 1025 هجری قمری درگذشته است. (زرکلی بنقل از خلاصهالاثر ج 2 ص 29) (ذریعه ج 9 ص 239 بنقل از امل الامل)

لغت نامه دهخدا

حسن بانیی

(حَ سَ نِ نِ)

ابن موسی کرد شافعی. صوفی، در بانه متولد شد و در دمشق به سال 1148 هجری قمری درگذشت. او راست: شرح الحکم در عرفان و شرح عوامل جرجانی در نحو، و جز آنها که در اعلام زرکلی (چ 1 ص 242) بنقل از سلک الدرر یاد شده است. وکتب دیگر او در هدیهالعارفین (ج 1 ص 298) آمده است

لغت نامه دهخدا

معنی حسن بطاینی - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما